بی موبایلی بزرگترین غصمون بود اونم تو شرایطی که گوشیه خونه دراختیارم بود ازون طرفم مامانم سعی می کرد مارو درک کنه هرچند که یه ساعت که بیرون بودم 99 بار گوشیه بهزاد زنگ میخورد(مامانم بود)...اونم حسابی هوامو داشت و به قول خودش مواظب بود یه تار مو از من کم نشه...یه شب که بیرون بودیم مامورها بهمون بدجور گیر دادن بهزاد که طفلی داشت از ترس سکته می کرد منم می ترسیدم اما خوب باید اونو آروم می کردم خوشبختانه یارو فهمید چقد دوتائیمون اسکولیم!!!واسه همین ولمون کرد وقتی من اومدم خونه یه ساعتی صحبت کردیم تا آروم شد و رفت خونه...چه شبو روزائی بود حاضرم تموم زندگیمو بدم یه بار دیگه اون روزا برگرده...